خانواده‌درمانی‌های رفتاری و شناختی- رفتاری

رفتارگرایی حاصل تحقیقات پاولف، واتسون و اسکینر یکی از قدیمی‌ترین درمان‌ها در روان‌درمانی است. رفتارگرایی از همان آغاز بر رفتارهای قابل مشاهده متمرکز بود و در اصلاح رفتارهای ناسازگار به افراد کمک می‌کرد. در دهه‌ی ۱۹۷۰، مفهوم شناخت در رفتارگرایی ادغام شد و رویکردی با عنوان خانواده‌درمانی شناختی-رفتاری به وجود آمد. خانواده‌درمانی رفتاری روش درمانی نسبتاً جدیدی است که ریشه در تحقیقات مربوط به اصلاح اعمال فرزندان از سوی والدین دارد. در اواخر دهه‌ی ۱۹۶۵ نخستین کار در این حوزه در مرکز یادگیری اجتماعی اورگان صورت گرفت. این کار شامل آموزش والدین و افراد مهم در زندگی کودک به عنوان عوامل تغییر بود. فرایند درمانی روی نظریه‌ی یادگیری اجتماعی که بر اهمیت سرمشق‌دهی رفتارهای جدید تاکید می‌ورزید، استوار بود که به سرعت به سمت استفاده از سیستم‌های نقطه‌ای، سرمشق‌دهی، محروم کردن و توجه مشروط، تغییر مسیر داد. می‌توان گفت این رویکرد بر یکی از کامل‌ترین رویکردهای تحقیق‌شده و کمک به خانواده‌ها یعنی نظریه‌ی یادگیری مبتنی است.